Leter nga Naim Brahimi
Sa ka jete,ka shprese
Kur isha i vogel,mendoja se jeta nuk kishte fund dhe qe shkonte ne pafundsi.Mendoja edhe se koha apo mundesit ne jet nuk kishin kufizime.Qdo gje e mendoja si nje dere te hapur dhe si nje mundsi te pa kufizuar qe ishte vendosur ne duarte e mia.Isha i vogel kisha plane dhe endrra qe me benin jeten te dukej plot shpres.Edhe prinderit me kishin nxitur te mendoja se une isha dikushi si njeri dhe se isha nje dhurate e veqant per rruzullin toksor.Ishte fillimi i nje udhezimi te gjate me diellin qe shkelqente dhe ujin qe dukej si xham i lemuar.Pa i hequr nga mendja te gjitha keto gjera lidhur me mundesit e pafundme dhe ate se isha nje dhurate aq e veqante per te gjithe ata qe kisha perreth,e kisha vene re se ujerat e lemuara mund te trubulloheshin dhe te trazoheshin.Si ne jeten time ashtu edhe ne ate te tjerve kame pare stuhi qe kane sjelle kaos dhe qe u kan shkarkuar plage e vetmi njerzore te ndryshme.Shume here te krijohet pershtypja se stuhia ia ka arritur fitores dhe se nuk do ti
ia vlente t´ia filloje nga e para dhe te perpiqeshe ta rregulloje kaosin.Por dikush ka thene“SA KA JET,KA SHPRESE“.Sa me perket mua,une kam pasur privilegjin qe te takoj dhe te njoh njerz qe jane ngritur nga thellsia e kaosit, e kane marre jeten ne dore dhe ia kane rifilluar,duke mos pranuar te mos derzohem.Nje pjese e ktyre njerezve,perfshier edhe mua,kemi fituar forca te reja dhe jemi frymezuare nga libri i vjeter.Me nderime Naim Brahimi(BACI NAIM) si dhe miku im familjar RAMADAN MUSTAFAI(DANI)
